ရင္ကြဲသစၥာ

တကယ္ပါ ......
ငါဟာ ဆိုင္းႀကိဳးမႀကိဳက္တဲ့စကၠဴစြန္
ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမႀကိဳက္တတ္တဲ့တိမ္တစ
အေလ့တက်မရွိရတာကိုႀကိဳက္တတ္ခဲ့သူ ......

က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေ႐ႊဘုန္းလူ၏ကဗ်ာမ်ားစုစည္းမႈ

ဤညကို ငါ ျဖတ္ကူးအံ့

အိပ္မက္ဦး၌

ဘီလူးၾကမ္းတို႔ ေစာင့္လိုကေစာင့္ေစ ။          ။

(တာရာမင္းေ၀ - ပန္းေခတ္ကလမင္းမွ )

အေမွာင္ထုထဲက အလင္းသစၥာ

နံနက္လင္းတာေတာင္
တိမ္ေတြေမွာင္ခဲ့တဲ့ဘ၀
ေလးဘက္ေလးတန္အေမွာင္ထုၾကားမွာ
ငါတို႔ေတြ ေ၀း၀ါးစြာအသက္ရွင္ခဲ့ ....... ။

ၾကယ္ေခၽြမိုး

တစ္ခါတုန္းဆီက
သူမ ... နင္းေလွ်ာက္ဖို႔လမ္းမ်ားကို
ၾကယ္ေတြေခၽြခ် ... ခင္းေပးဖို႔
နာက်င္ျခင္းျငမ္းတို႔ျဖင့္
ေကာင္းကင္သို႔ ငါတက္ခဲ့ဖူးသည္ ။

ရင္ဘတ္ကို ဒဲ့ထိတဲ့သီခ်င္းေလးပါ

က်ေနာ္ႏွင့္ျပက္လံုးမ်ား

(၁) ခ်စ္သူေျပာေသာ ေဆာင္းပံုျပင္

က်ေနာ္က ခ်စ္သူကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား အတိတ္ေမ့သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ပါဦးမလား လို႔ ။
ခ်စ္သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးေျဖတယ္။
အတိတ္ေမ့သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္မွာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္မွာေပါ့ .... တဲ့ ။

က်ေနာ့္ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေနတဲ့သီခ်င္းေလးပါ

က်ေနာ္ႏွင့္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္စိတ္ကူးမ်ား

အခ်စ္

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ျပ႒ာန္းခ်က္မဲ့တဲ့ ဥပေဒသေတြနဲ႔ ကစားရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုပါပဲ ။

တခါတေလက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိပ္ေကာင္းေပမယ့္ ပြဲကထြက္ရတယ္ ။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း  ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား မေၾကနပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္မိတာေတာင္မွ အေကာင္းဆံုးလို႔ အႏိုင္ေပးခံရရင္ ခံရတတ္တယ္ ။

ဘ၀

ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္လိုအေရာင္ေတြနဲ႔ စပ္ဟပ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားပါလဲ ။

ဗန္ဂိုးကေတာ့ ဘ၀ခါးေတြကို စုတ္ခ်က္တင္ရင္း အျပာေရာင္ေခတ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္ ။

အေရာင္မြဲေတြ ... အေရာင္မႈိင္းေတြဆီမွာ သူမတူတဲ့ ခမ္းနားလွ်ိဳ႕၀ွက္မႈေတြရွိတယ္ ။

လူႏွင့္အလုပ္

မိုး႐ြာလို႔တဲ့ .... အဲဒီေန႔က က်ေနာ္နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့သူ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။

မိုးက သူ႔အလုပ္သူလုပ္တာေတာင္ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္မလုပ္ၾကဘူး ။

လူေတြဟာ သဘာ၀တရားရဲ႕သက္မဲ့ေတြေလာက္ေတာင္ အလုပ္အေပၚသစၥာမရွိၾကပါလားေနာ္ ။

လူႏွင့္လိပ္ျပာလံုစိတ္

ေရလိုက္ငါးလိုက္အသက္ရွင္ရင္း နားလည္မႈေတြ၊ အေပးအယူေတြနဲ႔ 

မိုးခါးေရအတူ ေသာက္ေနၾကရသူေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ 

ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ နမ္းတာကို ခံရတာထက္ 

သူတို႔ တံေတြးကြက္မွာ ပက္လက္ေမွ်ာလိုက္ရတာကို ပိုၿပီး လိပ္ျပာသန္႔တယ္ ။ 

စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျခင္း

စိတ္နာတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူေတြကို စိတ္မနာတတ္ပါဘူး။

စိတ္ပဲ ကုန္တတ္တယ္။ အဲဒီလို စိတ္ကုန္သြားတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘာခံစားခ်က္မွကို မရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုး ကုန္သြားၿပီ ။ 

လူရာ၀င္ျခင္း

တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကပါတယ္။ 

ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မယ္၊ ေငြရွိမွ လူရာ၀င္မယ္၊ ဂုဏ္ရွိမွ လူရာ၀င္တယ္ .... တဲ့။

ဘ၀မွာ လူရာ၀င္တယ္၊ မ၀င္ဘူးဆိုတာ အဲဒီအရာေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ

လူေတြကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျမင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆက္ဆံတတ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က 

ခင္ဗ်ားကို လူရာ၀င္တယ္၊ မ၀င္ဘူးဆံုးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္။ 

လူကို လူလို ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား လူရာ၀င္ပါလိမ့္မယ္။

လူကို လူလို မျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား လူရာမ၀င္ဘူးေပါ့။

လူအ

ပုပ္အဲ့တာရယ္
စုတ္ပဲ့တာရယ္ပဲႀကံဳရတယ္ ။

ဘ၀ဆုိတာ
လမိုက္ညဆိုရင္
အဲဒီအရပ္မွာ
မီးပ်က္တယ္ ...... ။

တခါတေလေတာ့လည္း
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕လက္စမ္းသံေတြၾကားမွာ
ေကြးေနေအာင္ က .. ရင္း
ငအ ... ဆိုတဲ့ နံမည္တစ္လံုး
ငါရဖူးတယ္ ။

ကံဆိုးမသြားရာ
မိုးလိုက္႐ြာတယ္ .... တဲ့လား
ဒီေကာင္သြားေလရမွာေတာ့
စေနမိုး ... မစဲေအာင္ကို ၿပိဳတယ္ ။

အဟမ္း ....
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ .....
ဘာ ... ညာနဲ႔
လည္ေခ်ာင္းသံေပးၿပီးလည္း
မရွင္းျပတတ္ေတာ့ဘူး ... ...
ငါသိသေလာက္ကေတာ့
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ
၀ိုင္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေလာင္မီးတစ္ခြက္ပဲ ။

အမွန္တရားကို
ျမတ္ႏိုးပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ေရာၿပီး
ေရလိုက္ငါးလိုက္ေတြေျပာ
မွန္လိုက္တာလို႔ ...
(မဟုတ္မွန္းသိသိနဲ႔ )
ေရာမခ်တတ္တဲ့အခါ
ငါဟာ .....
အဆိုးျမင္သမားလို႔ အမည္တြင္လာတယ္ ။

ဘာပဲေျပာေျပာ
အၫွီအေဟာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔
ခ်ီးက်ဴးခံရတာထက္စာရင္
သူတို႔တံေတြးခြက္မွာ
ပက္လက္ေမ်ာလိုက္ရတာက
ငါ ... ပိုစိတ္သန္႔တယ္ ။            ။


မိုးစက္နီ

သူတို႔စကား

 အေကာင္း၊ အဆိုးခြဲတတ္တဲ့အသိစိတ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေလနဲ႔။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေတာင္းဆိုခိုင္းေစရင္ေတာင္ မလုပ္ေလနဲ႔ ။

ဘာ့ေၾကာင့္ လူတစ္ရာေတာင္ ရွိရတာလဲ၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ္သာ မွားေနရင္ ဆန္႔က်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္တည္းရွိ႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ေနၿပီ။ 
" အိုင္းစတိုင္းကို ဆန္႔က်င္သည့္ စာေရးဆရာတစ္ရာ" ဟူသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို နာဇီတို႔က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀လိုက္သည္ကို အိုင္းစတိုင္း၏တံု႔ျပန္စကား


တတိယကမာၻစစ္ႀကီးကို ဘယ္လိုဘယ္ပံုတိုက္ခိုက္ၾကမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိဘူး။                                   ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေသခ်ာေပါက္သိတာတစ္ခုကေတာ့- စတုတၳကမာၻစစ္က်ရင္ လူသားေတြဟာ တုတ္ေတြ၊ ခဲလံုးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ၾကမယ္ ဆိုတာပဲ။

အျခားသူမ်ားအတြက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေပးရေသာ ဘ၀တစ္ခုသာလွ်င္ လူျဖစ္က်ိဳးအနပ္ဆံုး အထုိက္တန္ဆံုးဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။

အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္း (မတ္ ၁၄၊ ၁၈၇၉ - ဧၿပီ ၁၈၊ ၁၉၅၅)