လင္းလင္း - က်ဳပ္ .. ျမန္မာ

လြမ္းတာေတြ၊ ေဆြးတာေတြ၊ အသည္းကြဲတာေတြ မဟုတ္တဲ့

ဒီသီခ်င္းမ်ိဳးကိုပဲ ရခိုင္အေရးကို ရင္ေလးရင္း နားေထာင္မိတယ္ဗ်ာ ...

မိုးစက္နီ 

လင္းလင္း - မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေသဆံုးျခင္း

ဒီသီခ်င္းေလးကလည္း တကယ္ေကာင္းတဲ့သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။

ေနာက္ဆံုးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ 

မိုးစက္နီ 

အမ်ိဳးသားသစၥာေဖာက္

နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ ေလွ်ာက္တင္ေနျပန္ပါၿပီလို႔ ေျပာလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။

အခုျဖစ္ေနတဲ့ ဘဂၤါလီကုလားအေရးကို ေလွ်ာ့ေတြးရင္ 

၂၁ ရာစု ပါေတာ္မူခန္းနဲ႔ ထပ္ႀကံဳရလိမ့္မယ္ဆိုတာ 

ေသြးေအးေပ့ါပ်က္ၿပီး တာ၀န္မဲ့လြန္းေနသူေတြကို သတိေပးခ်င္လို႔ပါ။

အလြမ္းမ်ားနဲ႔အကၽြမ္းတ၀င္

ေလႏွင္ရာလြင့္ခဲ့တယ္
နင့္ဆံႏြယ္ေတြ မပါေတာ့ဘူး
တခါက ကိုယ္သင္းရန႔ံေတြဟာ
စိမ္းျမျမ ရွတတျဖစ္ခဲ့ ....
ကိုယ့္ေရခ်ိန္ကိုယ္ျပန္တိုင္းတဲ့အခါ
တာလီခ်ိဳးရင္း .. တေရးႏိုးခဲ့တယ္။

တပ္လွန္႔သံ

 

 

သာကီႏြယ္ဖြား ၊ ေအာင္ဆန္းသားတို႔                                                                                အေနာက္ေတာင္႐ိုး ၊ နယ္တ႐ႈိးမွာ                                                                                      သင့္ဘိုးသင့္ဘ ၊ သင့္ညီမတို႔                                                                                    သိမ္ဖ်င္းစက္ဆုတ္ ၊ အမ်ိဳးယုတ္ေၾကာင့္                                                                              အေသဆိုးနဲ႔ ေသေလၿပီ …… ။

မ်ိဳးႀကီး - တစိမ္းတစ္ေယာက္

အႀကိဳက္ဆံုးနဲ႔ အတိုက္ဆိုင္ဆံုးသီခ်င္းေလးပါ။

ကေလးဘ၀ အမွတ္တရမ်ား

အဲဒီတုန္းက အသက္က ဘာရွိေသးလို႔တုန္း ။ အလြန္ဆံုးရွိလွ (၅)ႏွစ္ခဲြ၊ (၆)ႏွစ္ထဲမွာ။
လူေတာတုိးရမွာ ေၾကာက္လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္ကို (၅)ႏွစ္ေက်ာ္မွ အေမက ေက်ာင္းပို႔ခဲ့တယ္။
ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က လူေၾကာက္ ... လူမ်ားမ်ားဆိုရင္ကို ေၾကာက္တာ။

ရင္ကြဲသစၥာ

တကယ္ပါ ......
ငါဟာ ဆိုင္းႀကိဳးမႀကိဳက္တဲ့စကၠဴစြန္
ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမႀကိဳက္တတ္တဲ့တိမ္တစ
အေလ့တက်မရွိရတာကိုႀကိဳက္တတ္ခဲ့သူ ......

က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေ႐ႊဘုန္းလူ၏ကဗ်ာမ်ားစုစည္းမႈ

ဤညကို ငါ ျဖတ္ကူးအံ့

အိပ္မက္ဦး၌

ဘီလူးၾကမ္းတို႔ ေစာင့္လိုကေစာင့္ေစ ။          ။

(တာရာမင္းေ၀ - ပန္းေခတ္ကလမင္းမွ )

အေမွာင္ထုထဲက အလင္းသစၥာ

နံနက္လင္းတာေတာင္
တိမ္ေတြေမွာင္ခဲ့တဲ့ဘ၀
ေလးဘက္ေလးတန္အေမွာင္ထုၾကားမွာ
ငါတို႔ေတြ ေ၀း၀ါးစြာအသက္ရွင္ခဲ့ ....... ။

ၾကယ္ေခၽြမိုး

တစ္ခါတုန္းဆီက
သူမ ... နင္းေလွ်ာက္ဖို႔လမ္းမ်ားကို
ၾကယ္ေတြေခၽြခ် ... ခင္းေပးဖို႔
နာက်င္ျခင္းျငမ္းတို႔ျဖင့္
ေကာင္းကင္သို႔ ငါတက္ခဲ့ဖူးသည္ ။

ရင္ဘတ္ကို ဒဲ့ထိတဲ့သီခ်င္းေလးပါ

က်ေနာ္ႏွင့္ျပက္လံုးမ်ား

(၁) ခ်စ္သူေျပာေသာ ေဆာင္းပံုျပင္

က်ေနာ္က ခ်စ္သူကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား အတိတ္ေမ့သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ပါဦးမလား လို႔ ။
ခ်စ္သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးေျဖတယ္။
အတိတ္ေမ့သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္မွာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္မွာေပါ့ .... တဲ့ ။

က်ေနာ့္ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေနတဲ့သီခ်င္းေလးပါ

က်ေနာ္ႏွင့္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္စိတ္ကူးမ်ား

အခ်စ္

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ျပ႒ာန္းခ်က္မဲ့တဲ့ ဥပေဒသေတြနဲ႔ ကစားရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုပါပဲ ။

တခါတေလက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိပ္ေကာင္းေပမယ့္ ပြဲကထြက္ရတယ္ ။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း  ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား မေၾကနပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္မိတာေတာင္မွ အေကာင္းဆံုးလို႔ အႏိုင္ေပးခံရရင္ ခံရတတ္တယ္ ။

ဘ၀

ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္လိုအေရာင္ေတြနဲ႔ စပ္ဟပ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားပါလဲ ။

ဗန္ဂိုးကေတာ့ ဘ၀ခါးေတြကို စုတ္ခ်က္တင္ရင္း အျပာေရာင္ေခတ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္ ။

အေရာင္မြဲေတြ ... အေရာင္မႈိင္းေတြဆီမွာ သူမတူတဲ့ ခမ္းနားလွ်ိဳ႕၀ွက္မႈေတြရွိတယ္ ။

လူႏွင့္အလုပ္

မိုး႐ြာလို႔တဲ့ .... အဲဒီေန႔က က်ေနာ္နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့သူ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။

မိုးက သူ႔အလုပ္သူလုပ္တာေတာင္ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္မလုပ္ၾကဘူး ။

လူေတြဟာ သဘာ၀တရားရဲ႕သက္မဲ့ေတြေလာက္ေတာင္ အလုပ္အေပၚသစၥာမရွိၾကပါလားေနာ္ ။

လူႏွင့္လိပ္ျပာလံုစိတ္

ေရလိုက္ငါးလိုက္အသက္ရွင္ရင္း နားလည္မႈေတြ၊ အေပးအယူေတြနဲ႔ 

မိုးခါးေရအတူ ေသာက္ေနၾကရသူေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ 

ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ နမ္းတာကို ခံရတာထက္ 

သူတို႔ တံေတြးကြက္မွာ ပက္လက္ေမွ်ာလိုက္ရတာကို ပိုၿပီး လိပ္ျပာသန္႔တယ္ ။ 

စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျခင္း

စိတ္နာတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူေတြကို စိတ္မနာတတ္ပါဘူး။

စိတ္ပဲ ကုန္တတ္တယ္။ အဲဒီလို စိတ္ကုန္သြားတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘာခံစားခ်က္မွကို မရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုး ကုန္သြားၿပီ ။ 

လူရာ၀င္ျခင္း

တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကပါတယ္။ 

ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မယ္၊ ေငြရွိမွ လူရာ၀င္မယ္၊ ဂုဏ္ရွိမွ လူရာ၀င္တယ္ .... တဲ့။

ဘ၀မွာ လူရာ၀င္တယ္၊ မ၀င္ဘူးဆိုတာ အဲဒီအရာေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ

လူေတြကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျမင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆက္ဆံတတ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က 

ခင္ဗ်ားကို လူရာ၀င္တယ္၊ မ၀င္ဘူးဆံုးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္။ 

လူကို လူလို ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား လူရာ၀င္ပါလိမ့္မယ္။

လူကို လူလို မျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား လူရာမ၀င္ဘူးေပါ့။

လူအ

ပုပ္အဲ့တာရယ္
စုတ္ပဲ့တာရယ္ပဲႀကံဳရတယ္ ။

ဘ၀ဆုိတာ
လမိုက္ညဆိုရင္
အဲဒီအရပ္မွာ
မီးပ်က္တယ္ ...... ။

တခါတေလေတာ့လည္း
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕လက္စမ္းသံေတြၾကားမွာ
ေကြးေနေအာင္ က .. ရင္း
ငအ ... ဆိုတဲ့ နံမည္တစ္လံုး
ငါရဖူးတယ္ ။

ကံဆိုးမသြားရာ
မိုးလိုက္႐ြာတယ္ .... တဲ့လား
ဒီေကာင္သြားေလရမွာေတာ့
စေနမိုး ... မစဲေအာင္ကို ၿပိဳတယ္ ။

အဟမ္း ....
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ .....
ဘာ ... ညာနဲ႔
လည္ေခ်ာင္းသံေပးၿပီးလည္း
မရွင္းျပတတ္ေတာ့ဘူး ... ...
ငါသိသေလာက္ကေတာ့
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ
၀ိုင္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေလာင္မီးတစ္ခြက္ပဲ ။

အမွန္တရားကို
ျမတ္ႏိုးပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြနဲ႔ေရာၿပီး
ေရလိုက္ငါးလိုက္ေတြေျပာ
မွန္လိုက္တာလို႔ ...
(မဟုတ္မွန္းသိသိနဲ႔ )
ေရာမခ်တတ္တဲ့အခါ
ငါဟာ .....
အဆိုးျမင္သမားလို႔ အမည္တြင္လာတယ္ ။

ဘာပဲေျပာေျပာ
အၫွီအေဟာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔
ခ်ီးက်ဴးခံရတာထက္စာရင္
သူတို႔တံေတြးခြက္မွာ
ပက္လက္ေမ်ာလိုက္ရတာက
ငါ ... ပိုစိတ္သန္႔တယ္ ။            ။


မိုးစက္နီ

သူတို႔စကား

 အေကာင္း၊ အဆိုးခြဲတတ္တဲ့အသိစိတ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေလနဲ႔။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေတာင္းဆိုခိုင္းေစရင္ေတာင္ မလုပ္ေလနဲ႔ ။

ဘာ့ေၾကာင့္ လူတစ္ရာေတာင္ ရွိရတာလဲ၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ္သာ မွားေနရင္ ဆန္႔က်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္တည္းရွိ႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ေနၿပီ။ 
" အိုင္းစတိုင္းကို ဆန္႔က်င္သည့္ စာေရးဆရာတစ္ရာ" ဟူသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို နာဇီတို႔က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀လိုက္သည္ကို အိုင္းစတိုင္း၏တံု႔ျပန္စကား


တတိယကမာၻစစ္ႀကီးကို ဘယ္လိုဘယ္ပံုတိုက္ခိုက္ၾကမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိဘူး။                                   ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေသခ်ာေပါက္သိတာတစ္ခုကေတာ့- စတုတၳကမာၻစစ္က်ရင္ လူသားေတြဟာ တုတ္ေတြ၊ ခဲလံုးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ၾကမယ္ ဆိုတာပဲ။

အျခားသူမ်ားအတြက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေပးရေသာ ဘ၀တစ္ခုသာလွ်င္ လူျဖစ္က်ိဳးအနပ္ဆံုး အထုိက္တန္ဆံုးဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။

အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္း (မတ္ ၁၄၊ ၁၈၇၉ - ဧၿပီ ၁၈၊ ၁၉၅၅)

ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း .... ဗိုလ္ခ်ဳပ္

" စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ျပည္သူထုတစ္ရပ္လံုး စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းၿပီး
ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ  ပဲျပဳတ္ကို ဆီရႊဲရႊဲစားရမွာ
ငါ႔ကိုယ္ငါ လိပ္ျပာမလံုဘူး "

" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တပ္မေတာ္ဖခင္လို႔ ေျပာၾကတယ္.. ဒါေပမယ္႔ ဒီထက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ပဲ .. ဗိုလ္ ဆိုတာ ဗလ ကလာတာ..အင္အားေပါ႔ ..ဒီအင္အားဟာ မွန္ကန္တဲ႔ အင္အားကို အသံုးျပဳတဲ႔ေနရာမွာ အေလးအနက္ထား အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိေနၾကတယ္..ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို႔ ခုထိသိေနတာ         တပ္မေတာ္ အရာရိွတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ မဟုတ္ဘူး.. ျပည္သူကို အင္အားေပးတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ လို႔ ကၽြန္မယူဆပါတယ္...

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
၂၀၁၂-ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၃)ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ (၉၇)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔


ျပည္သူလူထုနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ် ေမွာင္ထဲမွာမီးခြက္ထြန္းၿပီး ေနထိုင္ခဲ႔သူ

ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးစ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .....

စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး လွ်ပ္စစ္မီးမရဘဲ အေမွာင္တိက်ေနတယ္..။    အဲဒီ  အခ်ိန္က   ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆာဟူးဘတ္ရန္စ္႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္... ။  ဘုရင္ခံဟာ  ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုသ႔ူ ရဲ႕ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္သို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက မသြားေရာက္ခဲ႔ဘူး ....

ဒါေၾကာင့္  တစ္ညမွာ  ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္စ္ ဟာ   တာ၀ါလိန္းလမ္း  မွာ ေနထိုင္တဲ႔  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနအိမ္သို႔ ေရာက္လာခဲ႔တယ္...။    ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠဌ နဲ႔  ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေသနာပတိျဖစ္တဲ႔  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနအိမ္ မွာလွ်ပ္စစ္မီးမရိွတာျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ေရနံဆီမီးခြက္ ထြန္းညွိေနထိုင္တာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္..

ဒါ႔အျပင္ အိမ္ေအာက္မွာလည္း  အေစာင့္ရဲေဘာ္  သံုး ေလးေယာက္သာရိွတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕  လူထုေခါင္းေဆာင္ဘ၀ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္..                                        ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕  တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈနဲ႔ ပရိယာယ္မလုပ္ဘဲ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္စရိုက္ကို လက္ေတြ႔က်က် ျမင္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ပိုမိုယံုၾကည္ေလးစားသြားခဲ႔တယ္..

ဒါနဲ႔ဘဲ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး အစိုးရအဖြဲ႕ ဖြဲ႔ဖို႔  ေျပာဆိုရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.. ျပည္သူလူထုမ်ားစြာ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွ ေမွာင္မဲထဲမွာ မီးခြက္ထြန္းၿပီး ေနရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္မင္ေလးစားရတဲ့   နတ္ေမာက္သားႀကီးကလည္း သူခ်စ္တဲ႔ဇနီး၊ သူခ်စ္တဲ႔သား၊ သူခ်စ္တဲ႔ သမီး၊  သူခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ် ေမွာင္ထဲမွာ မီးခြက္ထြန္းၿပီး ေနထိုင္ခဲ႔သူပါ...

ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္လာတာပဲ .....

(အေသးစိတ္ေလ႔လာလိုပါက ..
၁၉၅၆-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လထုတ္ စာေပဗိမာန္မဂၢဇင္း အတြဲ(၅)၊အမွတ္(၁)၊စာမ်က္ႏွာ(၆၀)တြင္ဖတ္ရွဳရန္....)



ပဲျပဳတ္ကို ဆီရႊဲရႊဲစားရမွာ ငါ႔ကိုယ္ငါ လိပ္ျပာမလံုဘူး...

" ၾကည္ ပဲျပဳတ္ နဲ႔ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္... "

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဒီစာကို အားလံုးလိုလို ၾကားဖူးၾကမွာပါ ..

အဲဒီစာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားကို ႀကိဳက္တဲ႔သူဆိုတာ သိရိွခဲ႔ရတယ္...                                                                                                                    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မက်ဆံုးမွီ တစ္လ ႏွစ္လအလိုျဖစ္ပါတယ္.. ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႔ကို တင္ျပဖို႔ အဲဒီတုန္းကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲက ႏိုင္ေရးအတြင္း၀န္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ႔ ဗိုလ္ထြန္းလင္းဟာ နံနက္ေစာေစာ တာ၀ါလိန္းလမ္းေနအိမ္ကို ေရာက္ရိွခဲ႔ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ႔တယ္.. ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အိမ္ေပၚကဆင္းလာၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲကို ၀င္သြားခဲ႔တယ္..                                      " ပဲျပဳတ္ နဲ႔ နံျပားပါလား .. လာေဟ႔ ထြန္းလင္း အတူတူစားရေအာင္ကြာ " လို႔ ေခၚတဲ႔အတြက္  ဗိုလ္ထြန္းလင္းကလည္း ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္ခဲ႔တယ္..

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ပဲၿပဳတ္ကို လက္နဲ႔ နယ္လိုက္တယ္..

" ဆီေတြ ရႊဲလို႔ပါလား" လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ႔ ေဒၚခင္ၾကည္က..

" ဟုတ္တယ္..မေန႔က နတ္ေမာက္က အမ်ဳိးေတြ ေရာက္လာၾကၿပီး ဆီတစ္ပံုးေပးသြားတာနဲ႔ ဆီရႊဲရႊဲေလး

စားရေအာင္ ထည့္လိုက္တာ " လို႔ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္...

အဲဒီေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက.." ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီ ဆီပံုး ဘယ္မွာလဲ " လို႔ ေမးေတာ႔ ေဒၚခင္ၾကည္က

" ေနာက္ မီးဖိုထဲမွာ " လို႔ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ခ်က္ခ်င္းထသြားၿပီး အဲဒီဆီပံုးကို ယူၿပီးေတာ႔

ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန အိမ္ေအာက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ခ်ပစ္လိုက္တယ္.. အဲဒီလို ကန္ခ်ၿပီး ဗိုလ္ထြန္းလင္း

နားမွာ လာထိုင္ခဲ႔တယ္..ၿပီးေတာ႔ ဗိုလ္ထြန္းလင္းကို ေလသံေအးေအးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေျပာခဲ႔တယ္...။

"  စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ျပည္သူထုတစ္ရပ္လံုး စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ

  ပဲျပဳတ္ကို ဆီရႊဲရႊဲစားရမွာ ငါ႔ကိုယ္ငါ လိပ္ျပာမလံုဘူး ထြန္းလင္းရာ " တဲ႔..။

အဲဒီလို ျပည္သူလူထု ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုဒုကၡကို ထပ္သူထပ္မွ် ခံစားနားလည္ၿပီး

ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူ က်င့္ၾကံေနထိုင္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးပါ..ဒါ႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္လာတာပဲ ...။

(၁၉၉၂-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးအတြင္း၀န္ ဗိုလ္ထြန္းလင္း၏

ကိုယ္ေတြ႔ ေျပာၾကားခ်က္)

# April 25, 2012 ရက္ ၊ 11:54 တြင္ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ဘႀကီးေအာင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဘေလာ့မွ ျပန္လည္ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သစ္ေျခာက္ပင္

ငါဟာ ......
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါကြယ္
ေလနီၾကမ္း ... ရမ္းတဲ့အခိုက္မွာ
ခ်စ္သူရဲ႕လက္တစ္ဘက္က
ငါ့လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အသိ
အားကိုးတဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္
မိုးမျမင္ … ေလမျမင္ထိေအာင္
ေအာက္ေျခလြတ္ဖူးတယ္ …. ။

နင္ … ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ .. အ ..ရတာလဲ ….. တဲ့
ခ်စ္သူရဲ႕အငိုေဒါသေတြၾကားမွာ
ငါဟာ ထီမထင္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔
သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္အျပန္လို
ဒဏ္ရာအနတရေတြကို
မက္မက္ေမာေမာဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးတယ္ ….. ။

ဇာတ္သိမ္းခန္းလွခ်င္တာနဲ႔ပဲ
အတင္းကာေရာ
ရင္ဖြင့္ရေလာက္ေအာင္
ငါဟာ …. သတၱိမရွိခဲ့႐ံုေလးနဲ႔ပဲ
အခု …. ကမာၻၿပိဳေစတဲ့မိုးၾကားမွာ
လြမ္းရဲ … ေဆြးရဲလာရတယ္ …. ။

“ မတူညီတဲ့ေနာက္ေတာ့ မေပါင္းစပ္ၾက႐ံုေပါ့ ”
သဘာ၀ဆန္ခ်င္တာကလြဲလို႔
ငါ့အတြက္  ......
နင္ ....ထည့္မေတြးခဲ့တဲ့ေနာက္ေတာ့
မိုးရြာရြာ … ေနပူပူ
(ငါ့အတြက္ေတာ့ ….. )
အရိပ္တခုအတြက္
တိုင္ထူမေနေတာ့ပါဘူးကြယ္ …. ။           ။

မိုးစက္နီ

သမုဒယ

ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲ
ဒါေပမယ့္ ......
ခ်ည္ဖို႔ မသံုးခဲ့ဖူးတဲ့ေနာက္
မာယာၾကားမွာ ... ဒဏ္ျဖစ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့ .....
က်န္ရစ္ .... ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္ ။         ။

က်ေနာ္ႏွင့္ေဆာင္းရာသီျမဴခိုးမ်ား

မစြန္းထင္းခ်င္ခဲ့တာလား
ငါနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာလား
အလြမ္းခံရွိတာေတာင္မွပဲ
အူအ႐ိုင္းေလာက္ခံစားလိုက္ရတယ္ ...... ။

မိုးၿပိဳမွာေၾကာက္တယ္ဆိုမွ
ၿခိမ္းၿခိမ္းျပတတ္သူစားမ်ိဳးေတြ
ဘာမွမရလိုက္ရင္ေတာင္မွ
လြမ္းဆြတ္ခြင့္ေတာ့ပိုင္မွာပါေလ ........
မိႈင္းအုပ္အုပ္ျမရာပင္ႀကီးေတာ့
သိမ္ငယ္ရေတာ့မယ္ထင္ပါ့ .......
ငါလြမ္းရၿပီဆိုတဲ့ေနာက္
အ႐ုဏ္တက္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး ........ ။

တသသရွိဖို႔ကေတာ့
အေသအခ်ာဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္
နန္းက်ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕
အေတာက္ပဆံုးအတိတ္ေတြမွာ
နင္ဟာ .... အင္ပါယာပါျမဴႏွင္းရယ္ ........ ။

ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္လွတဲ့ပံုေျပာေကာင္းသူရဲ႕
အိပ္ယာတစ္ပုဒ္မွာ ငါ၀င္ကေနရမွန္း
မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွသိလုိက္ရခ်ိန္မွာ
ငါ ..... ေဆးမမီေတာ့ဘူးေလ ........ ။

အသိေခါက္ခက္ .... အ၀င္နက္ တဲ့ .... ငါ
ေဆာင္းတစ္ခုရဲ႕ ျမဴခိုးလိုပဲ
လြင့္ ... ျပယ္ .... ကြယ္ .... ေပ်ာက္
( နင့္အတြက္ ....... )
မီးေတာက္ေပးဖူးတဲ့ ေကာက္႐ိုးတစ္မွ်င္လို
သမိုင္းမရွိ ... မွတ္တမ္းမရွိနဲ႔
ပိပိရိရိ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရေပါ့ ....... ။          ။

(တစ္ခါတုန္းက အတိတ္မ်ားဆီသို႔ ......... )

မုိးစက္နီ

မၿပီးေသးပါ

မီးမေတာက္ခဲ့ေပမယ့္
ေႏြးေထြးမႈတစ္စုံတရာေတာ့
ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ လို႔
ေလွ်ာက္လဲခ်က္လည္း မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။

ငါဟာ
ေဆာင္းရာသီနန္းေတာ္ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္
မီးလင္းဖိုတစ္ခုေလာက္ေတာ့
အသံုးက်ခဲ့ဖူးမွာပါ။

အခ်စ္ဆိုတာကလည္း
အဆန္းသားလား
မမီႏိုင္မွန္းသိခါမွပဲ
ပိုၿပီး ခ်င္ျခင္းတက္လာတာမ်ား
လက္တကမ္းဆီက ဒုကၡေတြေတာင္
အေရာင္ေတြလက္လို႔ ......... ။

ဆြံအေနတာမဟုတ္ပါဘူး
ၿမိဳသိပ္ပါမ်ားလြန္းလို႔
အက်င့္ပါသြားရတဲ့သူပါ
ေျပာမထြက္တဲ့စကားေတြက
ေတာ္လဲသံေတြထက္ေတာင္
က်ယ္ေလာင္ေနပါတယ္ဟာ ...... ။       ။

ေသတမ္းစာ

တစ္ေန႔ေသာအခါ
ငါေသပါမူ
ဆင္းေရာင္ႏြမ္းပါး
ခါး၀တ္စားႏွင့္
ငါ့အားထည့္ထုတ္
ဖ်ာအစုတ္သာ
အကုန္က်ခံၾကပါေလ ...... ။

တစ္ေန႔ေသာအခါ
ငါေသပါမူ
ငါ၌ဥစၥာ
ရွိခဲ့ပါလွ်င္
ရင္ခြင္မဲ့သား
ကေလးမ်ားအား
ခြဲေ၀လွဴဒါန္းေပးပါေလ ...... ။

တစ္ေန႔ေသာအခါ
ငါေသပါမူ
ငိုခ်င္းသံျပ
မ်က္ရည္က်လ်က္
၀မ္းနည္း၀မ္းသာ
ဘယ္အရာမွ
ခံစားမေနၾကပါႏွင့္ ..... ။